Türkiye’de özel eğitim popülasyonu 2010’dan itibaren istikrarlı şekilde yükselmektedir. Yasal düzenlemelerde belirtildiği gibi özel gereksinimleri olan öğrencilerin genel eğitim ortamına dahil edilmesine yönelik Türkiye’de artan bir eğilim mevcuttur. Öğretmenlerin desteğe ihtiyacı olan öğrenciler (öğrenme sorunları olan öğrenciler, davranış sorunları olan öğrenciler ve yüksek potansiyeli olan öğrenciler) ile ilgili algılarını anlama ve öğretmenlerin bu öğrencilerin eğitimlerine yönelik sorumluluk ve rollerini nasıl algıladıklarını inceleme önem arz etmektedir. Alanyazındaki bu eksikliği gidermek amacıyla, bu çalışmada araştırmacılar tarafından geliştirilmiş ve her biri üç boyuttan oluşan 10 maddeli bir ölçek (Desteğe İhtiyacı Olan Öğrencilere Yönelik Öğretmen Algı Ölçeği) kullanılmıştır. Bu çalışmanın amacı, öğrenme sorunları olan, davranış sorunları olan ve yüksek potansiyeli olan öğrencilerin eğitimine yönelik öğretmen algılarını incelemektir. Bu çalışma, Türkiye’de İstanbul ilinde devlet ilkokullarında görev yapan 239 öğretmenden elde edilen verilerin analizini içermektedir. Veri analizi için bağımsız örneklem t-testi analizi, bağımlı örneklem t-testi analizi ve tek yönlü varyans analizi kullanılmıştır. Bulgular, öğretmenlerin öğrenme sorunu olan öğrencilerin eğitimine yönelik algılarının hem davranış sorunu olan öğrencilerin eğitimlerine yönelik algılarından hem de yüksek potansiyeli olan öğrencilerin eğitimine yönelik algılarından daha olumlu olduğunu göstermektedir. Ayrıca, öğretmenlerin demografik özelliklerine göre öğrenme sorunu olan, davranış sorunu olan veya yüksek potansiyeli olan öğrencilerin eğitimine yönelik algılarında anlamlı bir fark bulunmamaktadır. Sonuçlar tartışılmış ve gelecek araştırmalara yönelik öneriler sunulmuştur.

öğrenme sorunları, davranış sorunları, yüksek potansiyelli öğrenciler, genel eğitim, kaynaştırma eğitimi.